Prolog

ONA

     Znajduję się teraz w samym środku miasta. Zmierzam w stronę sklepu spożywczego, aby zrobić tam zakupy. W pewnej chwili wszyscy dookoła się zatrzymują dokładnie w tych miejscach, gdzie akurat stoją i zupełnie przestają się ruszać. To może oznaczać wyłącznie którąś z kilku przewidywanych przeze mnie złych rzeczy, które za chwilę mogą się zdarzyć, więc naśladuję resztę. 
     Tą "złą rzeczą" okazują się dwaj strażnicy, którzy prowadzą między sobą mężczyznę, zapewne jak zwykle niewinnego. Strażnicy idą szybkim, idealnie równym krokiem, a mężczyzna ledwo co za nimi nadąża, prawie że wlecze się po ziemi. Nagle strażnicy przystają.
Wstrzymujemy oddech. Oni rozglądają się, oboje zupełnie w taki sam sposób, po czym idą dalej. Wypuszczam powietrze nosem. Widocznie nastąpiła codzienna kontrola i ktoś został przyłapany na czymś całkowicie głupim, jak na przykład na kichaniu podczas przemarszu straży. Chociaż chyba nie tym razem. To akurat musiało być z jakiegoś zlecenia, bo policjanci mają na swoich białych kurtkach mały, czarny napis "FOK". Czyli złapany nie wróci już do domu, nigdy. Zwykła codzienność.
     Kiedy Foksi oddalają się na odpowiednią odległość, ta część miasta znów powraca do swoich wcześniejszych zadań, momentalnie i mechanicznie zapominając o tym, co przed chwilą się stało. Ja również.

     W sklepie odnajduję potrzebne produkty, jednak znów nie ma szynki ani sera. No cóż, takie czasy. Przy kasie przykładam nadgarstek do czytnika i wychodzę ze spożywczego. Została mi jeszcze tylko wizyta w banku.
     Udaję się do dużego białego budynku. Staję w kolejce przy trzecim stanowisku. Rozglądam się. Przede mną są cztery osoby, stanowisko pierwsze, drugie i piąte są wolne. W sumie nie mam pojęcia, po co to robię. To chyba po prostu przyzwyczajenie z okresu, gdy byłam dzieckiem i przychodziłam tutaj z mamą...
     Czekam 10 minut, następnie podchodzę do pani obsługującej. Zamieniamy ze sobą kilka słów. Ale to same konkrety, same informacje. Nawet bez "dzień dobry", czy "do widzenia". W końcu pani przykłada mi do dłoni czytnik i mogę już iść. Więc wracam do domu.
     Kiedy jestem u siebie, wchodzę do kuchni. Widzę tam mamę, która wkłada coś do przetwornika. Witam się z nią i całuję ją w policzek. Przekazuję jej zakupy, mówię o brakach. Mama dziękuje mi, więc idę do swojego pokoju, gdzie przebieram się w dres i za dużą koszulkę, a następnie siadam na łóżku i zakładam na głowę t-band'a. Siedzę z tym w zupełnej ciszy na głowie z zamkniętymi oczami przez jakieś dwadzieścia minut. Teraz jestem już gotowa na jutro do szkoły.
     Wieczorem, leżąc już w łóżku, robię sobie podsumowanie dnia, jak co dzień notuję to wszystko w głowie. Więc: mamy coraz mniej zasobów; łapanych jest coraz więcej ludzi; coraz częściej pojawiają się Foksi; strażnicy są coraz lepiej, lecz bardziej bezsensownie przygotowywani. To najważniejsze podpunkty, które dodaję do mojej długiej listy raportów. Szykuję się do snu.
     I tak wygląda większość dni normalnego człowieka spędzanych tutaj. Nazywam się Casey Arrow, mam 18 lat i jestem jedną z dziesięciu tysięcy obywatelek oraz obywateli Lastee - ostatniego miasta na Ziemi. Miasta upadającego.

____________________ 

No i mamy prolog kolejnego opowiadania :D Proszę o komentowanie i wyrażanie swojej opinii (czy to pozytywnej, czy negatywnej) :3